Bilimin ufku sanatın eşiğidir; sanat, bilmenin yetmediği yerde başlar... Emek somutlar; arzuyu, değeri ve anlamı mıhlar soyutun kalbinde.
Estetiğin sanata tırmanışındaki emeğin bir dinlenme ânına muhtaçtır yüzeyin sanatsal dipsizliği. Metaların hoş, arzulanır ve pürüzsüz çevriminde kesik bir baş gibi kanar emek. Bu, krizdir; yeni kötü günlerin acil sanatıdır...
Fark, iki şey arasındaki benzersizlik/mesafe değildir; fark içrek bir şey’dır; iki benzemez olanın oluş’larının kıvrıldığı boşluğu/dışarıyı mümkün kılar. İnsan arada kalan değildir; insan aradalıktır. Arzusu mesafeyle doludur; gözüyle dokunduğu uzaklarda, bir şeylere çarpar gibi düşünür...
Harfsiz kelimelerle konuşur, ses duvarını aşan müziktir resmi; çölü tamamlayan seraptır. Kendi doruğuna adanmış bir bedendir; taşların eriyiğinde mekânı salgılar, gizil bir baş dönmesidir...
Kavram’ın beşiği olan imge ile şey’in cesedi olan simge arasında, başlangıcı kökenden önceye ait olanın sanatıdır, estetik çölde bakışı yaşama iade edecek olan...
Eti kırbaçlayan bu dil, tende şaklayan yapıt olma arzusunu yontuyor. Varlık taşması olarak her sözcük bedene bir dokunuştur; ya aklın ağrısını tenin şenliğinde unutur ya da dilin şehvetini tenin sızısında susturur...